Duitsers

Een titel die waarschijnlijk niet veel goeds voorspelt. Degenen onder jullie die mij goed kennen, weten dat ik onze oosterburen over het algemeen niet erg hoog heb zitten. Gelukkig ken ik mezelf, weet ik dat ik last heb van vooroordelen en ben ik niet te beroerd deze te zijner tijd aan te passen. Ga er dus maar even lekker voor zitten.

Op dit moment ben ik te gast in een schattig pension in Beieren. Mij aangeraden door een paar Joegoslavische collega’s, die hier vaak komen op doorreis naar huis (hopelijk neemt dit dan weer een paar vooroordelen jegens Joegoslaven weg; die hebben het ook vaak zwaar te verduren). Mooie kamers voor weinig, direct langs de snelweg. ’s Avonds in de “eetzaal”, vijf tafels, kun je voor een tientje heerlijk eten.
En dat ging ik dan ook doen. Toen ik binnenkwam waren drie tafels bezet. Ik ging dus aan de vierde tafel zitten. Vervolgens kwam er met veel bombarie een gezelschap van ongeveer tien Nederlandse ouderen binnen, die wilden drinken. Er was echter maar één tafel vrij… Dus bood ik in het Nederlands aan een stukje op te schuiven, zodat deze mensen naast mij konden zitten. Helaas was dit niet goed genoeg: of ik niet naar een ander tafeltje kon verhuizen. Gelukkig was er een ander, Duits, stel dat genoeg van het gesprek had begrepen om mij aan te bieden bij hen plaats te nemen. De eigenaar voelde zich behoorlijk opgelaten, maar hé, ik ben de moeilijkste niet dus maakte ik plaats.
Tot overmaat van ramp waren deze Nederlanders van het semi-intelectuele slag. Je kent vast zelf ook wel van die mensen, met een duur accent gaan ze hardop uitleggen waarom ze zo slim/geweldig/ belangrijk zijn. En dat gaat dan altijd op zo’n net niet manier… Na een kwartier indianenverhalen over belangrijke kennissen kregen ze de TV in de gaten. Daar was de Duitse studio sport op en meteen kwamen de praatjes over wat een klotevoetballers Duitsers wel niet zijn. Als klap op de vuurpijl kwam de eigenaar met heerlijke halve liters Beiers bier aan, waarna de grootste idioot uit het gezelschap vroeg: “je hebt toch wel de glazen omgespoeld hè?” In het Nederlands! Ik ging bijna door de grond van plaatsvervangende schaamte.

Een ander, niet onbelangrijk, punt dat mij hier publiekelijk door het stof laat gaan is: Duitsers kunnen donders goed autorijden. Na zevenhonderd kilometer autobahn heb ik nog geen honderdste van de frustratie die ik na tien kilometer Nederlandse snelweg heb opgepot. Ze gaan netjes voor elkaar aan de kant, geven overal richting aan en, het aller-, allerbelangrijkste: ze kunnen RITSEN! Waar ritsen in Nederland garant staat voor complete chaos, middelvingers en deuken, loopt het in Duitsland als een geoliede machine. Echt waar Lins, je kijkt je ogen uit. Op de A3 gaat de weg op meerdere plaatsen van drie- naar tweebaans. En elke keer verliep dat vlekkeloos. Mijn mond viel letterlijk open!

Dus wat kan ik zeggen…. Volgens mij rest mij niets dan alle Duitsers mijn welgemeende excuses aan te bieden, dus bij deze:

Het spijt me, meine Damen und Herren, Ich hab es nicht gewüsst……..